سایت س--------------------------------راب

* نه تو می مــانی و نه انــدوه و نه هیچ یـــــک از مردم ایــــن آبادی ... به حباب نگـــــران لب یک رود قســــم ،و به کوتاهــــی آن لحظه شـــــادی که گذشت ، " غصــــه هم می گــــذرد ، آنچنــــانی که فقط خاطــــره ایخواهـــد ماند ... " لحظه ها عریاننــــد . به تن لحظـــه خود، جامه انــدوه مپوشان هرگــــز ... *

من برای تو  می نویسم که عاشقانه می خوانی درد دلم رابرای تو می نویسم ...برای توکه میدانم  عاشقی یا در غم عشقت خسته ایمی نویسم تا بخوانی من با یک دنیا احساس نوشته ام تو نیز با چشمان خیست بخوانبرای تو می نویسم که عاشقانه دفتر عشق را ورق بزنیبرای تو می نویسم که شاید تنهاترینی ...غمگین ترینی ...و شاید مثل خود منعاشق ترینی ...

درونـم را بـرایِ تو ، چه عمـری شستشو کردمنـماز عشـق جـانان را به خـون دل وضـو کردمبه شوقی می شدم در رَه ، به دنبالت روان گشتمبه رَسمِ راه جویانت ، تو را بس جستجـو کردمگذشتی سالها بر من ، خودت بـودی مـرا همـدمبه خود تا آمدم دیدم ، به عشقت بس که خو کردمزِ زیبـایی این عالـم ، خـودم را منـع مـی کردمز مَـه رویـان دنیایـی ، بسـویت من که رو کردممگـر از جنس خاکـی من نمی بـودم دریـن عالمشـراب آسـمانـی را نهان انـدر سبـو کـردمز مخلـوقات عالـم هـر کـه را بینی ، نمی دیـدمبه دل در دیـده ام ، صـد بار رویـت آرزو کـردمفغان از دست تنهایی ، که من دیدم دریـن دورانچه شبـهایی ز تنـهایی کـه با دل گفتـگو کردمچـرا دلبـر تـو اشکـم را بخـونِ دل درآمیـزی ؟چه خـونهایی که از اشکم بـرایت من به جو کردممگـر در راه جانبـازی ز مـن سَهـوی نمایـان شد ؟که عمـری بغـضِ هجـرانت ، ز حاسد در گلـو کردمچو "روح افزا" که دیدی عاشقی جان بر کف و شیدا ؟خـدا شاهـد بـود زیــرا ، دلـم را وقـف او کـردم

بگذارکه روی تو ببینمازآن لب داغ بوسه چینمدربند کمند گیسوانتعمریست اسیرودرحزینمهم خواب زچشم من گرفتیهم زندگی وامید و دینمافسوس وفا به دل نداریای چشم سیاه نمکینمیاد تو بدل همیشه دارمسوگند به عشق آتشینماحمد نرسید بر وصالتای عشق نخست واخرینم

در قبلـــــه يِ چشمانت کــــــــافر به نماز آيـدشوريده دلـــــي چون من هر شب به نياز آيــدآن تافته ي کـــــج را , بر شانه به نــاز انـــدازآن زلف پريشانت در شانـــــه به ســــــــاز آيداز عطر حضور تو من مستم و خــــانـه مستهر دم ز تو پروانه در سوز و گـــــــــــداز آيدمـــژگان به خــــــم اندازي بر پشتِ کمان خوداز چشمِ تو دنيا هم , در شيب و فـــــــــراز آيداي لحــــنِ صدايت را بلبل به غزل خوانــــــيازقـــامت رعنايت دنيا به تـــــــــــراز آيـــــــدتا خيره شوي بر من ديــــــوانــــه شود اين دلاز سِحرِ نگـــــاهِ تو, موســــي به مـَـــــجاز آيداي آتش و خاکستر, بس کـــــن دگر اين مستيتنگ است زمان " شهپر ", اين قصه دراز آيـد

دستان مناگر چه خالیستکلبه ی دلم ،پر از نسیم روحانیستبه من نشان دادیمسیر دریای مهربانی راهمین هم برایم کافیستآئینه ی دلمبه تو می خنددزندگی پر از عشق های تو خالیرودخانه ی عشقتا ابد جاریست؟

کران ِ کاهرنگ خسته ی رقصان!به کدامین فصل ِ هر بیگاهبیگناهبه پایان میرسی...؟دامان ِ شرجی پاییزان!...در کدورت چشمان ِ بیفروغ بــــادها...،،در فغان،با حضیض ِ تمام سکوت هایی...!تا هنوز، از دیروزنقش ماهتاب ، بر اندام سبزِ شالیزهایی...نبضِ بوسه ی بارانتقدس کیمیایی ِ فردا...ناخوداگاه آه ها!با بودن چنانمرور واپسین درد کوهسارانمدر انسداد نفس های شرقی دریـابا حسرتی سهمگین ،،از آرامشِ رخوت بار جلبکها...،،حتی درانــگاهیکه با گیسوانی مجعد،با جرعه های جهالت زدهدر جنونی مواج،، جاریند...و در بهت ممتد اعصار،،،از پشت شبهای مردمکهایم،سراب میشوند....و چُنان راز زخم آگین نگاهی سرد...،بر انجماد قله های گنگ در زنجیر،،،خیرهبر پروازهای کوچک سلیم ها،دلواپس و هراسناکدر سودای موعد هرکوچ...!از سپید فریادهای کاسپینو غربت پیر-درختان مهجور نارنجستانو خرمالوهای وحشی در خزان...و خوابی ابدیدر خراش کبـــــــود زمستان...من !مسافری،تا شمالی ترین دهکده ی -انـــــسان-رویای ِ ناتمام ِخطیبرتمام ِ فریاد های روشن فقدان..من بدعت!!بی نــــــور!... بی آیه های مقدس هر زبـــــور...!...من "ن" و خون شبرنگ "قلم"و حقیقت،تمام ِ "و ما یسطرون"...

روزی در آغوش زمان آرام میگیرم...!وقتی که از هرچه آرزو،من سیر سیرم!شاید که دستی دستهایم را طلب کرد...!آه از توهم های دل،همواره دلگیرم...!آری شبیه شعرهای گاه و بیگاهم...!من هم میان عقل وعشق،هرروز درگیرم!دیگر که رد اشک آرامم نمی سازد...!!!بهتر که طرح خنده را بر لب بگیرم...!!!میدانم اینجا قلب ها از خستگی خوابند!من عاقبت از این سکوت،آهسته میمیرم!)از دلنوشته های خودم(